Zweetlucht schoenen
Dagboek, 14 juli
Oké, vandaag een bekentenis. En dan niet over mijn crush op de barista (die trouwens verdacht lang naar mijn zweetlucht schoenen keek gisteren - meer hierover later), maar over...
juist, zweetlucht schoenen. Ja, ik weet het, niet echt dagboekmateriaal voor de gemiddelde persoon. Maar hé, ik ben niet de gemiddelde persoon, toch? En blijkbaar ook niet de enige die worstelt met dit probleem. Ik las laatst iets over zweetlucht schoenen feiten, en blijkbaar is het een ding.
Een groot ding.
Ik bedoel, ik sport graag. Yoga, wandelen, soms een poging tot hardlopen (die meestal eindigt in een wandeltocht met extra veel gepuf). Maar die sportschoenen... die blijven ruiken alsof er een kleine, zweetvoetige alien in woont.
Echt niet normaal.
De Eerste Poging (en hoe het misging)
Mijn eerste poging om het probleem aan te pakken was... ambitieus.
Ik dacht eerst: dit werkt nooit, maar baking soda! Overal! Ik gooide letterlijk een halve zak baking soda in elke schoen. De volgende dag was de geur inderdaad minder, maar ik liep wel de hele dag met een wolkje bakpoeder achter me aan. Overal baking soda.
Op mijn sokken, op mijn broek, zelfs in mijn koffie, denk ik. Zo zou ik het nu dus niet meer doen, haha. Een subtielere aanpak is key.
Er is blijkbaar ook een hele zweetlucht schoenen geschiedenis. Van vroege atleten die hun schoenen begroeven (serieus?!), tot moderne oplossingen met hightech materialen.
Fascinerend, eigenlijk. Ik heb me er eerlijk gezegd nooit zo in verdiept.
Wat (tot nu toe) Werkt
- Tea tree olie: Een paar druppels op een wattenschijfje en in de schoenen laten trekken.
Ruikt lekker en is antibacterieel. Win-win!
- Schoenzolen eruit halen: Om te luchten na elke sportsessie. Duh, eigenlijk.
- Wisselen van schoenen: Ik heb nu twee paar sportschoenen. Eentje voor yoga, eentje voor wandelen.
Ik doe alsof het Prada is en behandel ze met respect. (Nou ja, bijna dan.)
Anekdote 2: De Date en de Stinkende Sneakers
Oef, ik moet hier even een oude pijn openrijten. Jaren geleden had ik een date met een superleuke jongen.
We gingen bowlen. Helemaal top. Totdat ik mijn bowlingschoenen aantrok. Jezus, die dingen stonken! Ik zweer het, ik kon de zweetvoeten van minstens tien generaties bowlliefhebbers ruiken.
Ik probeerde het nog goed te praten, dat het vast een incident was, maar hij keek me aan alsof ik een alien was met stinkende voeten. Geen tweede date. Les geleerd: altijd je eigen sokken meenemen, en misschien een busje luchtverfrisser.
Ik las trouwens iets over zweetlucht schoenen trends.
Schijnbaar zijn er nu schoenen met ingebouwde ventilatie en anti-geur technologie. Klinkt goed, maar is waarschijnlijk weer peperduur. Ik houd het voorlopig bij tea tree olie en de oven-truc (google het, dat moet je écht een keer proberen!).
Conclusie (voor nu dan)
Het gevecht tegen de zweetlucht schoenen is nog niet gestreden.
Maar ik geef niet op! Ik blijf experimenteren, ik blijf lezen, ik blijf... ruiken (met tegenzin).
En misschien vind ik ooit de heilige graal van de schoenverfrissing. Tot die tijd, een wasknijper in de buurt houden en gewoon lekker lachen om de onvermijdelijke stank. Het leven is tenslotte te kort om je druk te maken om stinkende schoenen... oké, misschien niet helemaal, maar je hoeft niet perfect te zijn, gewoon nieuwsgierig.
Tot morgen!