Kleveretien

Lief Dagboek, en een beetje Kleveretien

Oké, waar zal ik beginnen?

Het is woensdagavond, half elf. De kat ligt spinnend op m'n schoot (sorry, afleiding!), en ik dacht: ik moet eigenlijk echt weer eens wat schrijven.

Vooral over dat... kleveretien gedoe. Ja, ik weet het, klinkt raar, maar laat ik het uitleggen.

Ik kwam er een tijdje terug mee in aanraking, een beetje per ongeluk eigenlijk. Een vriendin was er helemaal lyrisch over, iets met creativiteit, dingen anders aanpakken...

ik dacht eerst: dit werkt nooit. Klinkt veel te zweverig voor mij. Maar ja, je kent het wel, dan ga je toch een beetje googlen, hè? En voor je het weet zit je uren online, verdwaald in kleveretien inspiratie.

Nou goed, ik besloot het dus een kans te geven.

Ik begon met een simpel project: mijn saaie plantenpotten opleuken. Zo'n terracotta ding, weet je wel?

Ik wilde er iets vrolijks op, iets abstracts. Dus ik ging aan de slag met verf, glitters, stukjes papier... chaos alom! Een van de kleveretien tips die ik online las was om vooral niet te veel na te denken, gewoon doen.

Dat lukte redelijk. Totdat ik de lijm erbij pakte.

Anekdote nummer 1: Ik had een pot extra sterke lijm gekocht (dacht ik slim te zijn). Resultaat? De pot zat na een kwartier al vastgelijmd aan mijn tafel. Serieus! Ik heb letterlijk een half uur met een boterhammes en een hoop gevloek geprobeerd die pot los te krijgen.

Uiteindelijk gelukt, met een flinke kras in de tafel als blijvende herinnering. Zo zou ik het nu dus niet meer doen. Misschien gewoon Prittstift de volgende keer?

Na die lijmramp ging het wel beter.

Ik ben me wat meer gaan verdiepen in de kleveretien geschiedenis (best interessant trouwens, wist je dat het eigenlijk al veel langer bestaat dan je denkt?), en heb geleerd dat het niet alleen om knutselen gaat. Het is meer een mindset.

Een manier om problemen anders te benaderen, om creatiever te denken. En dat helpt dus ook in andere gebieden van je leven. Bijvoorbeeld op mijn werk.

Ik werk op een kantoor (saa-ai!), en we hadden laatst een probleem met een project.

Alles zat vast, de deadlines werden niet gehaald, iedereen was gestrest.

Ik dacht: fuck it, ik ga de kleveretien kaart trekken. Ik heb een whiteboard gepakt, stiften erbij, en iedereen gevraagd om gewoon te roepen wat er in ze opkwam. Geen oordeel, geen "dat kan niet", gewoon brainstormen.

Anekdote nummer 2: Eerst keken ze me aan alsof ik gek was geworden.

"Wat is dit voor zweverig gedoe?", hoorde ik iemand mompelen. Maar na een paar minuten begonnen ze toch mee te doen.

En wat denk je? We kwamen met een oplossing! Een simpele, maar effectieve oplossing waar niemand eerder aan had gedacht. En ja, ik voelde me stiekem wel een beetje trots.

Ik ben de laatste tijd ook veel meer gaan letten op de kleveretien ontwikkelingen.

Er zijn echt superleuke workshops en cursussen. Misschien dat ik er binnenkort wel eentje ga volgen. Al ben ik stiekem ook wel een beetje bang dat ik dan weer met mijn vingers aan elkaar vast kom te zitten. Je kunt het maar beter eerlijk toegeven.

Dus, conclusie van deze avond: kleveretien is best oké.

Het is niet perfect, het is soms rommelig, en het kan leiden tot vastgelijmde potten. Maar het kan je ook helpen om creatiever te denken, om problemen anders aan te pakken, en om gewoon een beetje lol te hebben. Dat moet je écht een keer proberen.

Morgen weer vroeg op.

Dus, dag dag dagboek. En onthoud: je hoeft niet perfect te zijn, gewoon nieuwsgierig.